Λέγοντας ένα μεγάλο Αντίο…

Πριν τρεις ημέρες, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, αποχαιρετήσαμε με ένα λουλούδι στο ένα χέρι, μια ομπρέλα στο άλλο και με δάκρυα στα μάτια, έναν πολύ αγαπημένο φίλο και υπέροχο άνθρωπο, που επέλεξε να μην είναι πια μαζί μας. Διάλεξε να φύγει το πρωί του Σαββάτου για τσιγάρα και να μη γυρίσει ποτέ…

Η είδηση ήταν πολύ ξαφνική και μεταδόθηκε αστραπιαία μεταξύ φίλων και γνωστών μέσω ίντερνετ και τηλεφώνων. Μετά από τις πρώτες κοινές κουβέντες, που ανταλλάχθηκαν μεταξύ μας, «Πότε;», «Πώς;», «Γιατί;», «Τι συνέβη;», «Δεν το πιστεύω» και τα σχετικά, δώσαμε το τελευταίο ραντεβού για να τον αποχαιρετήσουμε.

Ντρέπομαι να το παραδεχτώ, αλλά υπήρξαν στιγμές, που μου πέρασε από το μυαλό να μην πάω. Γιατί, πολύ απλά, μου ήταν αδιανόητο. Αποκλείεται να μην ξανακανονίσουμε να βρεθούμε και να πούμε τα νέα των τελευταίων μηνών – πώς πάνε οι δουλειές μας, πώς περάσαμε στις διακοπές μας, τι κάνουν οι κοινοί μας φίλοι… Όχι. Είναι αδύνατον να πιστέψεις ότι ένας άνθρωπος, που τον βλέπεις χαμογελαστό στην φωτογραφία του προφίλ του στο facebook, ή που βλέπεις το νούμερό του στην λίστα των επαφών σου στο κινητό, ότι δεν υπάρχει πια εδώ. Είναι αδιανόητο να σκεφτείς ότι θα του στείλεις μήνυμα ή ότι θα τον πάρεις τηλέφωνο και δεν θα σου απαντήσει, όπως έκανε πάντα. Πάλι ντρέπομαι, που θα το πω, αλλά η είδηση ήταν τόσο απίστευτη για το μικρό μου μυαλό, που σχεδόν μπήκα στον πειρασμό να καλέσω στο κινητό του, πιστεύοντας ότι θα απαντήσει.

Πιστέψτε με, σε τέτοιες περιπτώσεις το οριστικό του θανάτου είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στην καθημερινότητά μας…

Και ακόμη όταν φτάνει η ημέρα να τον αποχαιρετήσεις και έχεις αποφασίσει ότι θα πας, γιατί ποτέ δεν τον είχες στήσει όταν κανονίζατε να βρεθείτε, πάλι δεν το πιστεύεις. Ίσως να αρχίσεις να το συνειδητοποιείς όταν βλέπεις όλη την παρέα μαζεμένη, όλους τους φίλους του – παλιούς και νέους, γνωστούς και μη – και δεν βλέπεις τον ίδιο εκεί. Είναι αυτή η ερώτηση, που σου έρχεται στα χείλη, όταν μαζεύεται η παρέα σου και συνειδητοποιείς ότι κάποιος λείπει και λες: «Ρε παιδιά! Ο Νίκος, πού είναι; Δεν τον παίρνετε ένα τηλέφωνο να έρθει να μας βρει;». Δεν πιστεύεις ότι έχει φύγει, μέχρι που τον αποχαιρετάς για τελευταία φορά ρίχνοντάς του λουλούδια. Αλλά, ίσως ούτε και τότε να πιστέψεις ότι έφυγε…

Ακόμη και τώρα, που γράφω αυτές τις αράδες, συνειδητοποιώ ότι δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Όμως, η πραγματικότητα έχει αρχίσει να κάνει βόλτες στο μυαλό μου και έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι για τις αιτίες, πέρα από τους λόγους, που είχε ο ίδιος. Έχω αρχίσει, δηλαδή, να αναρωτιέμαι – μήπως δεν σταθήκαμε καλοί φίλοι; Αν τον είχα πάρει μια μέρα, που είχα πολλή δουλειά και αμέλησα – να πάμε για ένα καφέ και να μιλήσουμε, λες να είχε αλλάξει κάτι; Μήπως δεν τον καταλάβαμε ποτέ; Μήπως ήταν μόνος και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει; Χιλιάδες τέτοιες ερωτήσεις σου βασανίζουν το μυαλό και σκέφτεσαι μήπως υπήρχε κάτι, που μπορούσες να κάνεις, για να μην καταλήξει εκεί.

Θάνατος! Πόσο βασανιστικό! Πόσο πάνω από τις δυνάμεις σου! Πόσο πάνω από αυτά, που έχει συνηθίσει να σκέφτεται το μυαλό σου, στην καθημερινότητά του! «Καθημερινότητα». Πάλι αυτή η λέξη… η ρουτίνα. Αυτή, που μας σταματάει από το να κάνουμε έστω και κάποια βασικά πράγματα, με τους φίλους μας, που θα μας δώσουν χαρά. Να πάρουμε τηλέφωνο ένα φίλο, που είναι μακριά. Να πάμε ένα θέατρο. Να μαζέψουμε μεγάλη παρέα για μπαρότσαρκα. Να τους μαζέψουμε στο σπίτι και να γνωρίσουμε τις διαφορετικές παρέες μεταξύ τους. Να γνωρίσουμε μεταξύ τους δυο φίλους μας, που πιστεύουμε ότι ταιριάζουν. Να φύγουμε νωρίτερα από την δουλειά για μια βόλτα πριν πέσει το σκοτάδι. Να κάνουμε μια αυτοκινητάδα μέχρι την θάλασσα. Να πάμε σε ένα μουσείο. Να πάρουμε δυο μέρες άδεια, για να πάμε μια εκδρομή… Χιλιάδες πράγματα, που επειδή «είναι εκεί. Θα τα κάνουμε μια άλλη μέρα», και δεν τα κάνουμε.

Δεν ξεκίνησα να γράφω για τον Νίκο, μόνο για να πω πόσο συγκλονίστηκα. Αν ήταν μόνο αυτός ο λόγος, ίσως να μην το έκανα…  Ο λόγος ήταν γιατί μου ήρθαν στο μυαλό, πόσα πράγματα δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω μαζί του. Γιατί ήξερα ότι «πάντα είναι εκεί. Θα του κάνω ένα τηλέφωνο και θα κανονίσουμε. Θα γελάσουμε με τα παλιά και θα πούμε τα νέα μας». Όμως, δεν είναι έτσι. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, μπορούμε να πάρουμε μαθήματα ζωής από τον θάνατο. Ή με αφορμή τον θάνατο. Γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία μπορούμε να μετανιώσουμε και να τα διορθώσουμε. Σίγουρα, όμως, δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω τον χαμένο χρόνο…

Σήμερα ήταν τα γενέθλιά του. Θα γινόταν 29…

Καληνύχτα σας.