Ιστοριολάτρες και ιστοριομάχοι ή Μυθολάτρες και μυθομάχοι

Ο κακός χαμός με το περίφημο άρθρο του Νίκου Δήμου, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Καλά, δεν είναι η πρώτη φορά. Της ζουρλής το κάγκελο είχε γίνει και με την ιστορική σειρά-ντοκιμαντέρ-σίριαλ του ΣΚΑΪ, «1821», πριν λίγα χρόνια.

Φωνές, γκρίνιες, φασαρίες και τσακωμοί για το τι είναι αλήθεια και τι όντως έγινε και δεν έγινε και ποιοι μύθοι ήταν «πολύ» μύθοι ή λιγότερο «μύθοι» και εάν έχει σημασία να αποδομούμε τους μύθους και «Γιατί να σκαλίζουμε τα πράγματα; Καλά δεν είμαστε έτσι όπως μαθαίνουμε την ιστορία;».

Γνώμη μου είναι ότι όχι! Δεν είμαστε καλά. Και αυτή η συζήτηση περί ιστορίας, αλήθειας, μύθων και παραδόσεων προκύπτει καθημερινά, σχεδόν κάθε φορά, που κάποιο δημόσιο πρόσωπο αναφέρεται στην ιστορία της χώρας μας, με αναφορές σε «αντικομμουνιστές», «ξερονήσια», «βασιλικούς», «χουντικούς», «ναζιστές» κτλ.

Η Σκύρος, η Aegean και η Καθημερινή

Έχω ένα συνήθειο. Ενημερώνομαι κυρίως από το facebook – όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται σε μερικούς αυτό. Για την σοβαρή μου ενημέρωση, έχω επιλέξει έναν κύκλο ανθρώπων, που εκτιμώ, και βλέπω τα άρθρα που επιλέγουν να ποστάρουν. Και, σε γενικές γραμμές, τολμώ να πω ότι τις περισσότερες φορές, είμαι αρκετά πιο ενημερωμένη (πάνω στα θέματα τα οποία με ενδιαφέρουν) από πολλούς άλλους.

Έτσι και σήμερα. Πέφτω πάνω σε ένα ποστ άρθρου της Καθημερινής με τίτλο

Γιατί θα ψηφίσω (κι εγώ) Δράση

Αν η πρώτη σου αντίδραση σε αυτό τον τίτλο είναι «Κι εμένα τι με νοιάζει;;;», τότε έχεις κάνει κατά λάθος κλικ και μη συνεχίσεις το διάβασμα! Είσαι κατασταλαγμένος ψηφοφόρος, ξέρεις τι θα ψηφίσεις και μάλλον κοιτάς αφ’ υψηλού ό,τι αντίθετο στην ιδεολογία σου. Γεια σου λοιπόν και σε ευχαριστώ που πέρασες από το blog μου. Αν όμως, δεν σκέφτηκες αυτό, τότε εδώ μπορείς να βρεις

Λέγοντας ένα μεγάλο Αντίο…

Πριν τρεις ημέρες, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, αποχαιρετήσαμε με ένα λουλούδι στο ένα χέρι, μια ομπρέλα στο άλλο και με δάκρυα στα μάτια, έναν πολύ αγαπημένο φίλο και υπέροχο άνθρωπο, που επέλεξε να μην είναι πια μαζί μας. Διάλεξε να φύγει το πρωί του Σαββάτου για τσιγάρα και να μη γυρίσει ποτέ…

Γιώργο, προχώρα! Διάλυσέ τα όλα!

Τριάντα επτά χρόνια δεν είναι ούτε λίγα, ούτε πολλά. Εξαρτάται, βέβαια, πώς το βλέπεις. Δεν θεωρείται μεγάλος ένας άνθρωπος 37 ετών. Ένα κόμμα, όμως; Εξαρτάται από το πώς έχει καταντήσει και από το τι προσφέρει… Μπορεί, π.χ. ένα αυτοκίνητο του 1974 να τσουλάει μια χαρά. Προσφέρει, όμως αυτά, που χρειάζεσαι την σήμερον ημέραν;

Όταν ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ,

Τα κουλουράκια, ο μάνατζερ και ένας πρωθυπουργός…

Όταν έκανα στην Αγγλία το Masters μου πάνω στην διαπολιτισμική επικοινωνία και τις διεθνείς επιχειρήσεις, στο πρώτο μάθημα στο managment και στη διαχείριση ανθρωπίνου δυναμικού, εμφανίστηκε ένας κοντόχοντρος αστείος καθηγητής. Αυτός ο άνθρωπος, που δε σου γέμιζε το μάτι, είχε σοβαρές περγαμηνές, καθώς είχε εργαστεί σε μεγάλες πολυεθνικές ως διευθυντής ανθρωπίνου δυναμικού, μεταξύ των οποίων σε διάφορα Hilton. Δηλαδή είχε εμπειρία εργασιακή και όταν πήρε σύνταξη πήγε να διδάξει στο Πανεπιστήμιο! Δεν ήταν κανένας θεωρητικός ακαδημαϊκός, που δίδασκε μπλα μπλα! Πάμε παρακάτω…

Έχεις 3 ώρες ελεύθερες;

Σε περιόδους κρίσης, δυστυχώς (ή ευτυχώς) αποδεικνύεται ότι πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να ξεχάσουμε αυτά, που ξέραμε. Να επαναπροσδιορίσουμε προτεραιότητες, να δούμε τι θέλουμε και τι μπορούμε να κάνουμε. Να αλλάξουμε, γενικώς. Και μπορεί αυτό να μην το καταλαβαίνουμε εμείς, η γενιά των τελευταίων δεκαετιών, που δεν έζησε πολέμους και καταστροφές, και έβλεπε την ποιότητα ζωής της να βελτιώνεται διαρκώς, όμως, μπορούμε να πάμε λίγα χρόνια πίσω και

Αγαπημένε μου, Δημόσιε Υπάλληλε…

Αγαπημένε μου Δημόσιε Υπάλληλε,

Τον τελευταίο καιρό, νιώθω έντονα την ανάγκη να σου γράψω, γιατί (θέλοντας και μη) σε βλέπω παντού μπροστά μου.

Και δεδομένου ότι η μισή Ελλάδα περίπου είναι δημόσιοι υπάλληλοι (βάλε μέσα πολιτικούς, προέδρους οργανισμών κτλ κτλ κτλ), το γράμμα αυτό σίγουρα θα βρει τον αποδέκτη του, είτε λέγεσαι Κούλα, Μήτσος, Πέτρος, Μαρία, είτε πας στη δουλειά με καλοβαμμένο νύχι και μαλλί ή με λαδωμένη καράφλα, είτε είσαι 40 ή 60, είτε ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ είτε ΝΔ.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Τζάμπα μάγκες;

Να καταλάβω κάτι: Κατηγορούμε τις τράπεζες για τοκογλυφία, τον καπιταλισμό, τον υπερκαταναλωτισμό, την Ε.Ε., την παγκοσμιοποίηση, τους… τους… τους…..

Τα ντουζ & ντοντς του νέτουόρκινγκ!

To post είναι συνέχεια ενός προηγούμενου με τίτλο ‘Άλλο ‘working’ κι άλλο ‘networking’ από το οποίο αντιγράφω: “…θυμήθηκα λάθη και παραλείψεις, που έχω δει κι έχω κάνει, μιλώντας και γνωρίζοντας ανθρώπους. Κι έτσι, μου ήρθε να τις γράψω σε τυχαία σειρά και να τις μοιραστώ μαζί σας και να με συγχωρέσετε για το ύφος, αλλά έτσι μου βγήκε ;)”.

“Κοκορομαχίες”

• Μην κοκορεύεσαι. Το ότι έχεις σήμερα εταιρία/ γραφείο/ blog, που ασχολείται με την τεχνολογία, δεν σημαίνει ότι αύριο πρωί θα είσαι ο επόμενος Bill, Steve, Mark, Arianna κτλ και να είσαι σίγουρος ότι αφενός κανείς δεν το πιστεύει αυτό κι αφετέρου δε θα πρέπει να το πιστεύεις ούτε εσύ.

• Μην ανακοινώνεις (online ή offline) κάθε ραντεβού, συνάντηση, συνομιλία, επαφή που κάνεις. Δεν είναι τα πολλά ραντεβού, που κάνουν τον επιτυχημένο επαγγελματία.

• Μη λες ψέματα! Αργά ή γρήγορα (ειδικά στο μικρό περιβάλλον της Αθήνας) θα αποκαλυφθούν και θα γελάνε όλοι πίσω από την πλάτη σου, όπως γελάνε πολλοί με πολλούς και διάφορους.

• Να είσαι down to earth. Μην το παίζεις σπουδαίος και μάλιστα περισσότερο σπουδαίος από ό,τι είσαι (δηλαδή μάλλον καθόλου). Μπορεί να είσαι καλύτερος από πολλούς αλλά σίγουρα υπάρχουν περισσότεροι καλύτεροί σου, οπότε καλό είναι το καλάμι να το αφήνεις εκτός αίθουσας.